این حقیقت داره که یک موجود زنده وقتی از صفات ذاتیش به مدت طولانی استفاده نکنه کم کم فراموششون میکنه، مثل پلنگی که مدت مدیدی تو جنگل نبوده و بعد تو جنگل رها بشه و بیفته دنبال شکار...
حالا مسئله اینجاست که چه اتفاقی می افته:
آیا یادش میاد شکار کردنو؟
آیا بیخیال شکار میشه و کلاً علف خوار میشه؟
آیا شکار یکی از خودش شکارچی تر میشه؟
شاید هم آخر از گرسنگی بمیره؟
علم شاید بگه که غرایز بازگشت پذیره اما در عمل کار برآید!! علم کیلو چند؟؟؟ D:
* عمه من یک پرنده داشت که دوست داشت آزادش کنه ولی از ترس کلاغها این کارو نمیکرد و میگفت یاد نگرفته تو طبیعت زندگی کنه، آخرش پرندهه دق کرد ........
حالا مسئله اینجاست که چه اتفاقی می افته:
آیا یادش میاد شکار کردنو؟
آیا بیخیال شکار میشه و کلاً علف خوار میشه؟
آیا شکار یکی از خودش شکارچی تر میشه؟
شاید هم آخر از گرسنگی بمیره؟
علم شاید بگه که غرایز بازگشت پذیره اما در عمل کار برآید!! علم کیلو چند؟؟؟ D:
* عمه من یک پرنده داشت که دوست داشت آزادش کنه ولی از ترس کلاغها این کارو نمیکرد و میگفت یاد نگرفته تو طبیعت زندگی کنه، آخرش پرندهه دق کرد ........
۳ نظر:
اینه که گاهی اوقات باید جرات به خرج داد و غیر ممکن هایی را امتحان کرد که در اصل خاصیت وجودتن
دقیقا کدوم صفات ذاتی منظورته ؟ !!!!
اون مثال آخرت یه جورایی نقض پستی که گذاشتی نبود ؟
ولی از این حرفا گذشته غرایزکار خوشونومیکنن اما این ذهن بازیگوش ما گاهی چه کارهایی که نمیکنه !
من توی پستم در پی اثبات نظری نبودم لافی عزیز که حالا با مثال نقض کنم. فقط اشاره ای بود به یک سوال در ذهن و در پی جواب با تجربه....
تجربه الان میگه که غرایز بازگشت پذیرن...
ارسال یک نظر