Principals

گاهی اوقات فکر میکنی چون بزرگتر شدی میتونی پا رو از یک سری مرزها فراتر بذاری و مخالف عرف عمومی عمل کنی، بدون اینکه به خودت یا اطرافیانت آسیبی برسونی; و شاید همین توقع رو از اطرافیان به ظاهر بزرگسالت داری که مسئله رو درک کنند...
ولی میبینی که کور خوندی، هرقدمی که برمیداری باید حسابی دو دو تا چهار تا کنی که آیا این کار درسته و یا غلطه، بعضی از قضایا که حل و فصل کردنش به راحتی آب خوردن هست به طرز باورنکردنی تبدیل به یک قضیه عجیب و پیچیده میشه ...........
این جوری زندگی سخت میشه. مجبور میشی خودت رو مطابق یک استاندارد از پیش تعریف شده وفق بدی و این باعث میشه که از خود واقعی فاصله بگیری!

من امروز مطابق اصول از پیش تعریف شده عمل نکردم، امیدوارم کسی آسیب ندیده باشه حتی اندکی!
.
.
.
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه کنون است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است
روشنی را بچشیم
.
.
.

Dad

و عجیب پدر در ذهن من بیداره ....

Basic Instinct

این حقیقت داره که یک موجود زنده وقتی از صفات ذاتیش به مدت طولانی استفاده نکنه کم کم فراموششون میکنه، مثل پلنگی که مدت مدیدی تو جنگل نبوده و بعد تو جنگل رها بشه و بیفته دنبال شکار...
حالا مسئله اینجاست که چه اتفاقی می افته:
آیا یادش میاد شکار کردنو؟
آیا بیخیال شکار میشه و کلاً علف خوار میشه؟
آیا شکار یکی از خودش شکارچی تر میشه؟
شاید هم آخر از گرسنگی بمیره؟
علم شاید بگه که غرایز بازگشت پذیره اما در عمل کار برآید!! علم کیلو چند؟؟؟ D:

* عمه من یک پرنده داشت که دوست داشت آزادش کنه ولی از ترس کلاغها این کارو نمیکرد و میگفت یاد نگرفته تو طبیعت زندگی کنه، آخرش پرندهه دق کرد ........

My lights are OFF

به این نتیجه رسیدم که جدیداً احساساتم مثل ترس، شادی، شوق، غم.... به اون آستانه لازم واسه تحریک نمیرسه، از کنار تمام چیزایی که باید غمگین یا شادم کنه و یا حتی بهم انگیزه بده خیلی بی تفاوت عبور میکنم و گاهی اوقات برای خالی نبودن عریضه شاید اثری در حد یک ردپا از اون حسها تو خودم ببینم که اون هم سریع محو میشه....
فکر میکنم که این یک سپر دفاعی جدید واسه آسیب ندیدن از محیط اطرافم هست که خودشو تو همه جنبه های زندگیم داره نشون میده، این جوری که میشه، نمره A تبدیل به F میشه و تو ککت هم نمیگزه و فقط چند ثانیه بهت زده میشی. و بدتر از اون، دفعه بعدی به جای اینکه تلاشتو بیشتر کنی، بیخالی طی میکنی و نتیجه بدتر از قبل میگری و هزاران هزاران اتفاقات مختلف دیگه در اطراف با همین برخورد مشابه از جانب من.
این حالتو من انتخاب نکردم ولی خودم باید درستش کنم، شاید بهتر باشه که آدم بعضی وقتها اون عکس العمل طبیعی رو از خودش نشون بده هر چقدر هم عجیب، تا زمانش طی بشه و همه چیز دوباره به روال عادی برگرده...
امیدوارم که این حالت من نیز بگذرد!

When you try your best, but you don't succeed

When you get what you want, but not what you need

When you feel so tired, but you can't sleep

Stuck in reverse

Visit

یک مامان بابای هیجان زده رو میبینی که یک ریز ازت سوال میپرسن و نمی دونن شادیشونو چه جوری نشون بدن.
آلبوم شخصی طلیعه که مربوط به ثبت خاطرات فراموش نشدنی هست رو ورق می زنی و عکس خودتو به طرز غیر منتظره به عنوان بخشی از اون خاطرات خوب میبینی .
با صبا کلی پچ پچ میکنی.
با موشی میری و تو پارک امین قدم میزنی.
زیر آفتاب زمستونی تنها پیاده روهای کوهسنگی رو متر میکنی.
با شهرام کل کل میکنی سر چیزهای بیخود.
با آیدا میری شیطونی و تفریح.
میری خونه غزل تو چراغچی3 .
یواشکی با مهران از یک سوراخ در، حیاط یک خونه رو تو خیابون ابوسعید دید میزنی.
کلی خاطرات یک هو پر رنگ میشه.
با شنیدن یک سری چیزا احساس بلاهت میکنی و مثل همیشه میگی ای دل غافل.
جای خالی مینا و میترا رو لمس میکنی.
و خیلی و خیلی وقتهای دیگه ...
اون وقته که حق داری با یک حس عجیب، هزاران هزار مایل اون ور تر از خواب بیدار شی و منتظر بشی که یه جفت چشم آبی بهت نگاه کنه و بگه "شما یک کم بیشتر بخواب"!

الان دارم به طرز محسوسی عوض شدن فصلهای زندگیمو حس میکنم و خودم برای ایجاد هماهنگی آگاهانه دارم همراهیش میکنم. من در این لحظه تو بخش اول یک فصل جدید سیر میکنم !!!!

I really like to omit

عقلم حکم میکنه که وجود یک سری از چیزها رو حتی با علم به بدیهی بودنشون انکار کنم. حتی یک اشاره به اون ها رو هم بیمورد میدونم و فکر می کنم ممکنه از لطف ذاتیشون کم کنه. الان حتی از فکر کردن بهشون احساس بلاهت میکنم.
این جوری در درجه اول خودم در آرامش هستم و شاید نامحسوس اطرافیان.
پتی همین الان قضیه رو مسکوت اعلام میکنه و اونو اون ته مهای وجودش مدفون میکنه انگار نه انگار زمانی موجودیت داشته.
نمیدونم چند بار باید به این نتیجه برسم. بچه مگه آزار داری؟

* در ضمن مرسی لافی جونم بابت فیلتر شکن چون الان اگه نمینوشتم خل میشدم

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل/ کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها