دوباره عهدی که بشکستم
....
اصلاً فلسفه به وجود آمدن یک عهد و قرار در شکستن اون هستش، اگر نه دیگه معنی نداشت،
حس توجیه کردن هم ندارم
میذارم وقتش برسه..... شاید هم نرسه،
من اصولا اشتباه میکنم و نباید قول بدم
شاید من تو ذهنم توهم زدم واز خودم یک آدمی ساختم که دوست دارم باشم، ولی در دنیای واقعی این جوری نیستم. مثل اینکه تو ذهنم تصور کرده باشم که چشمام خاکستریه حال اینکه واقعاً قهوه ای هست.
حالا این من غیر واقعی قول و قرار میذاره و اون وقت من واقعی سر به زنگا خودشو نشون میده و کاسه و کوزه رو به هم میریزه.
چه کاریه این !
یک راه دیگه هم اینه که من غیر واقعی، من واقعی روخفت کنه.
ولی این کار اعصاب میخواد و تازه از کجا معلوم نتیجه اش خوب شه،
من بیطرف، باید به کدوم من کمک کنم یا اینکه بذاره همدیگر رو درب و داغون کنن و بعد بره دنبال یه من جدید
مشکل شاید هم از اینه که سیستم من بیتی است یا 0 یا 1.
آخه این هم شد سیستم، این همه بی ثباتی در یک من خطره.
ولی من این هر دو من رو دوست دارم ته ته دلم D:
آقا از اول :
من از همین الان قول میدم... !!!!! (شاید یک صفت liveness باشه و eventually بتونه یک کارایی صورت بده! ولی الان من زدم تو خط نقض کردن Safety !)
* رو هم خوب چیزه!!؟؟ الان واقعاً عصبانیم از من ومن بازی، فقط دارم ماله کشی میکنم
۲ نظر:
خوشگل خانوم، دلم برات تنگ شده. شقایقی که ''من'' میشناسم با همهٔ خوب و بدش خیلی دوست داشتنیه و قوی.
چه خوبه که همه این دغدغه های شخصی ، شخصی است و از بیرون چیزی دیده نمی شود.. منم با طلیعه موافقم ...
ارسال یک نظر